Ron Davis leeft

    Mijn leven

Ron Davis zag het levenslicht als Ronny David op 23 november 1946 in Oudenburg. 

Ron studeerde dictie en muziekgeschiedenis aan het conservatorium in Brussel. Daar behaalde hij eerste prijzen voor notenleer, zang en harmonie. Hij werd ook muziekleraar. Ron kon zijn talent niet wegsteken. In 1961, zette hij zijn eerste stappen als zanger bij de cabaretgroep, de Lachzaaiers, van zijn vader Oscar. Het chanson en metier zat in het bloed van de familie. Toen al zag men dat Ron een geboren chansonnier van het lichte genre was. 

In maart van 1963 was hij al op 17 jarige leeftijd een gelegenheidszanger van de Ambassadeurs.

In het najaar van 1963, nam hij deel aan “Ontdek de ster” en eindigde als finalist op de toenmalige BRT met het liedje “Claudia”.

Ondertussen zat Ron niet stil en verzamelde hij talrijke prijzen. Zijn talent blonk overal uit. Zo heeft hij in 1964 de Will Tura prijs gewonnen. In 1966, won hij ook de gerenommeerde Will Ferdy prijs. 

Op aanraden van Stars, stichtte hij in 1966 een eigen kwartet met Andre Leune voor zang en Cordovox, Rogier Paelinck als drummer en Freddy Dehaemers voor saxofoon en klarinet. Daarna werd Marcel Rotsaert voor gitaar, viool en zang opgepikt, zodat ze een kwartet vormden. Het Ron Davis kwartet was geboren.

In 1966 deden ze een auditie in de Eden in Blankenberge voor een contract van 2 maanden voor het zomerseizoen. Marcel herinnert zich nog glashelder de auditie voor de Eden. “We kwamen met ons kwartet op de auditie. We installeerden ons, Ron zette zich aan de piano en begon te zingen. Na amper enkele minuutjes vroeg Kees Brug om te stoppen. We dachten oei, dit was rap en kort, was het zo slecht ? Het tegendeel bleek. Kees Brug vroeg Ron om ter plaatse een contract voor 2 maanden te tekenen, wat ook gebeurde. Hij was direct overtuigd van de kwaliteiten en talent van Ron.” 

De orkestleden waren echter geen beroepsmuzikanten en moesten dit combineren met hun dagelijkse taak. Het waren lange dagen, maar ze deden het met plezier. Ze traden tweemaal daags op in de namiddag en ’s avond. Naast Ron en zijn orkest, was er ook een jong zangeresje, Nicole die ook dat seizoen zong in de Eden samen met Ron en zijn orkest. Ze hielden dit 2 jaar tot in 1968 vol in Blankenberge.

Het orkest veranderde ook van samenstelling. Bobby Setter was op zoek naar een saxofonist voor zijn band. In 1967 deed hij een voorstel om Freddy, van Ron zijn orkest, als beroepsmuzikant in zijn orkest op te nemen. De toenmalige saxofonist van het orkest van Bobby Setter, George Vanpachtenbeke, wisselde met Fred voor het Ron Davis kwartet en zo werd Georgy Sax lid van het Ron Davis kwartet. 

Andre Leune werd basgitarist en Jean-Pierre Van Roye kwam in het orkest ter vervanging van Andre, als Cordovox speler en zanger. Zo werd het kwartet een kwintet Nog later werd werd Ronny Dewulf -Etienne Deprez als tromponist aan het orkest toegevoegd. Zij toerden door verschillende jaren samen met Ron door Vlaanderen en verzorgden optredens in vele Vlaamse steden en gemeenten.

Ron werd ondertussen ook radiopresentator bij het toenmalige Radio Kortrijk. 

Ronny ontpopte zich ook tot zakenman en beheerde zelf talrijke van zijn contracten. Hij was ook begaan met jongere artiesten en groepen. Hij ging hen lanceren en werd ook medecomponist van een van hun liedjes, “Woman don’t love me”. Ron kreeg ook en aanbod om naar het buitenland te gaan, maar verkoos  in Vlaanderen te blijven.  De toekomst lachte hem toe als zanger, manager, producer en tekstschrijver. Dat was de start van  de jaren 70. 

Dat jaar nam hij in de zomer deel aan de gerenommeerde beker voor zangvoordracht in Knokke. Het was een competitie voor landenteams en voor België was Anton Peeters hun ploegleider. Als referentie, in de Spaanse ploeg zat een beginnende artiest met de naam Julio Iglesias. Dit evenement werd op de BRT rechtstreeks uitgezonden. Ze eindigden tweede. 

Wat velen niet weten is dat Ron ook een liedjesschrijver was. Hij heeft veel liedjes zelf gecomponeerd onder de naam: Davina. Ron steunde en zag ook jong talent. Zo bekommerde hij zich over de Swallows, een groep uit Bredene die vooral in de UK bekend was. Laurentius, de leadzanger, was een goede vriend van Ron. Hij kende Laurentius Vanacker zeer goed. Hij onderschreef als componist een van hun plaatjes, Woman don’t love me. Hij lanceerde hen op de toenmalige BRT en was hun beschermengel. Dat jaar, 1970, zou hij zou hen lanceren in Nederland

 

Ron werd toen ook uitgekozen om in het najaar van 19780 deel te nemen aan Canzonissima. Het programma dat uitgezonden werd op de BRT op zaterdagavond. Iedere artiest moest iedere zaterdag een liedje brengen, waarna een vakjury en een publieksjury het beste liedje en artiest verkoos. In februari zouden alle artiesten met hun best verkozen liedje in een finale de ultieme strijd brengen voor de verkiezing van het ultieme liedje dat naar het Eurovisie songfestival zou gaan en België zou vertegenwoordigen. Maar het lot besliste anders voor Ron.

 

Op woensdag 21 oktober 1970, sloeg het noodlot toe. Ron was die middag op weg naar de radiostudio in Kortrijk. In zijn wagen lag een bos bloemen voor de verjaardag van Nicole, die hij later die dag zou verassen voor haar verjaardag. Zover kwam het niet. Op die fatale middag viel zijn wagen ten prooi aan aquaplanning, slipte over de weg en kwam na veel botsen en stoten total loss tot stilstand op de middenberm. Ron had zware kwetsuren opgelopen door het vele slingeren van de wagen en de rondvliegende voorwerpen in de wagen. De toegesnelde ambulance kon alleen een zeer zwaar gekwetste Ron uit het wrak halen. Hij werd in allerijl naar de spoedafdeling van het ziekenhuis gebracht. 

Het nieuws verspreide snel en de verslagenheid bij de media en gans de Vlaamse artistieke wereld was enorm en vol ongeloof. Iedereen hoopte dat het niet zo erg zou zijn en dat Ron er spoedig weer zou staan. De TV wereld was aangeslagen.

Ron lag al die tijd wezenloos op zijn ziekbed in het ziekenhuis in Brugge. Talrijke vrienden en familieleden kwamen Oscar en Julia steunen. Ze gingen Ron bezoeken, hopende dat hij zou wakker worden door hun bezoek.

Niets mocht baten. Op 22 januari na een strijd van 3 maanden sloot Ron de ogen voor eeuwig. Wat iedereen vreesde werd waarheid. Ron werd een ster die voor eeuwig aan de hemel staat.

Hij werd met pracht en praal begraven. Iedereen die ietsje naam had in artistiek Vlaanderen was op de plechtigheid in Bredene aanwezig. Will Tura, Ann Christy, zijn kompanen van Canzonissima en menig andere, te veel om op te noemen waren aanwezig. Ook de BRT bonzen, de culturele, politieke en kerkelijke wereld betuigden hun medeleven aan de familie. Ron was een talentrijke  en veel belovende vedette die ons plots ontnomen werd.

Een jaar na zijn door werd een 2-daagse herdenking in de Salamander in Bredene georganiseerd. Met de opbrengst werd een praalgraf op het kerkhof van het Sas in Bredene opgericht. Al de Vlaamse vedetten kwamen onbaatzuchtig hun steentje bijdragen. Het werd een enorm succes.

Dit was het ultieme sluitstuk van een talentvolle zanger die ons veel te vroeg ontnomen werd.

Het sluitstuk ??? 

Nee, dit kon niet het einde zijn. Ron is niet vergeten, we gaan hem terug op een voetstuk zetten.

Na 50 jaar begint mijn verhaal.